17 września 1939 roku to jedna z najtragiczniejszych dat w historii Polski, godnie potrafili ją uczcić uczniowie Szkoły Podstawowej im. Bohaterów Westerplatte w Łękawicy. Oni wiedzą, że na Polaków, którzy od 1 września 1939 roku walczyli bohatersko z niemiecką armią, bez wypowiedzenia wojny napadł Związek Radziecki. Tę napaść historycy od dawna nazywają „ciosem w plecy” lub „czwartym rozbiorem Polski”. Był to skutek tajnej klauzuli paktu Ribbentrop–Mołotow, czyli Hitler-Stalin, który dzielił strefy wpływu w Europie wzdłuż rzeki Bug.
Niestety XXI wiek nie przynosi Europejczykom tak upragnionego pokoju. Dlatego tym bardziej jesteśmy wdzięczni rodzinom i rodom Łękawicy, które wychowanie patriotyczne nie tylko przekazują z pokolenia na pokolenie, ale gdy trzeba walczą w obronie Ojczyzny, hojnie płacąc „daninę krwi”. Dziś potomkowie lub krewni „wielkich przodków”, upamiętnionych poprzez pomnik w Łękawicy, okazali się godnymi spadkobiercami tego zobowiązującego lecz trudnego dziedzictwa. Dziękujemy, że wszyscy uczniowie na finał projektu „Dzień Sybiraka”, zechcieli założyć galowe stroje, pomimo, iż był to intensywny dzień nauki. Nie zawiódł nas szkolny chór, jednak prawdziwymi liderkami były uczennice klasy ósmej. Emilia Kępa nie tylko wykonała prezentację o czterech deportacjach ludności polskiej w głąb ZSRR, ale również niczym profesjonalna dziennikarka potrafiła zaprezentować ją na forum publicznym. Nie brakło także występów o najwyższym poziomie artystycznym. Gabriela Łabno sięgnęła po utwór słynnej gwiazdy scenicznej dwudziestolecia międzywojennego Hanki Ordonówny recytując jej wiersz „Aż dojdziemy”. Po wzruszającej recytacji siostry Zuzanna Łabno brawurowo zaśpiewała dramatyczno – liryczną balladę „Ostatni list”. Natomiast Natalia Mąka recytując utwór „Guzik” nie pozwoliła nam zapomnieć o Zbrodni Katyńskiej. Wszystkich oficerów pomordowanych przez sowietów uczciła ponownie Zuzanna Łabno pięknie śpiewając „Modlitwę katyńską”. Największą nagrodą dla młodych artystów były tym razem nie tylko brawa, ale także przejmująca cisza, jaka zapadała często w trakcie uroczystości. Za jej przygotowanie dziękują Wam dyrektor szkoły i nauczyciele. A ponad milion ofiar, cywilów lub wojskowych, którzy zginęli na „nieludzkiej ziemi” nie zapomnimy nigdy! Cześć i chwała bohaterom!
